In mijn vorige blog vertelde ik je over ons grote ingenieuze meesterplan en hoe we via de juiste mensen en de juiste stimulus bergen werk gingen verzetten. Ik eindigde met hoe we nog qua automatisering tekortschoten. Hoogste tijd dus voor deel 2 van het grote ingenieuze meesterplan: het automatiseringsvraagstuk.
Automatiseren, hoe dan?
Nadat we de flexibilisering van het personeel in ons bedrijf hadden opgelost werd de roep om te automatiseren belangrijker. Ons productieproces bestond uit twee delen: het afstellen van een product en het afwerken ervan. Als je dit ging analyseren, kwam je al snel tot de conclusie dat het vervaardigen van het product een redelijk geautomatiseerd traject was. De machine haalde per bewerking zijn gereedschappen op en vervolgde dit totdat het product klaar was. Het afstellen van een machine was echter een heel ander verhaal. Ondanks verwoede pogingen, door het archiveren van de kennis op toolingbladen en het ordenen van de plaatsen waar de hulpmiddelen zich bevonden, was het geen echte flow. Zelfs bij de beste machinestellers, die getraind waren om in een zo kort mogelijke tijd de machine af te stellen, bleek het afstellen in de praktijk op bepaalde momenten de grootste bottleneck te zijn. We hadden op momenten simpelweg te weinig stelcapaciteit. Dit was te wijten aan de productenmix die we destijds hadden. Veel nieuwe producten brachten ook weer veel optimaliseringstijd met zich mee. En bij optimaliseren werden in onze organisatie twee mensen belast. Enerzijds de machinesteller, die zijn proces niet kon afgeven aan de operator en anderzijds de programmeur die belast werd met de wijzigingen. Deze situaties vormden een groot probleem bij de planning en daaruit voortvloeiend onze leverbetrouwbaarheid. Toen kwam het klapstuk. Via een opdracht die we gemaakt hadden voor Smits Machinefabriek in Valkenswaard, kwamen we tot grote inzichten wat betreft onze planning. Als we stelwerk zouden automatiseren zouden we daarmee de meeste tijdwinst behalen.
De heilige graal: flowjaw
Ik besloot om dit als experiment in onze frezerij te starten. Zou de machine werkzaamheden kunnen overnemen die normaal door de steller werden verzorgd? Het idee daarbij was om de machine de opspanning te laten maken waar het halffabricaat kon worden bewerkt. Ik wilde dat bereiken door de machine de opspanning te laten frezen, zodat het nulpunt van het product daarmee kon worden berekend en daaropvolgend automatisch in het geheugen gebracht kon worden. Het voordeel was dat je zo in feite een digitale versie kreeg voor het afstellen van een machine. Het mooie eraan was dat de kennis in de kennispiramide van ons bedrijf verder omhooggetrokken werd. We zouden beter beschermd zijn als economische invloeden een kennisvlucht zouden veroorzaken. Tot slot, als klap op de vuurpijl, kon het afstellen feitelijk gebeuren in het begin van de productieketen. Daar waar de CADCAM-programmeur het bewerkingsprogramma maakte, kon deze ook een programma maken waar het product kon worden afgesteld. Mensenlief, het was een gezegend halleluja! We hadden de heilige graal gevonden. We hadden de kiem gelegd naar het afstellen van een machine zonder de tussenkomst van een steller. De bottleneck, wat het stellen was, zouden we hiermee gaan elimineren. We hebben deze methode flowjaw genoemd. Flowjaw is het voorbeeld hoe automatisering bewerkstelligd kan worden. En door wat? Eigenlijk door alleen maar logisch na te denken en gebruik te maken van de techniek die al voorhanden is. Het was echt een industrie 4.0 traject.
Digitalisering of overkill aan het proces
Digitalisering wordt steeds belangrijker. Maar er is ook een gevaar. Want, herken je het gevoel dat voor alles een programma is, maar dat alle functionaliteit een overkill geeft aan je proces? Het is soms ook wel eens verstandig om eenvoudige techniek uit te buiten door er meer toepassingen aan te geven. De vordering van automatisering is te vergelijken met de evolutie. Als men zich de vraag gaat stellen op welke moment vissen, lopende landdieren zijn geworden, dan zal elke wetenschapper je het antwoord schuldig blijven. Door de immense zee van tijd en haar kleine veranderingen lijkt het voor diegene die de evolutie aanschouwt alsof veranderingen plots ontstaan. De waarheid is echter dat men de grote veranderingen niet waarneemt als men in dezelfde tijd leeft. We leven nu in een tijd waarbij techniek enorm veel kleine vorderingen maakt. Maar alle vernieuwingen die we doormaken geven ons niet het gevoel dat we één van de grootste doorbraken die de mensheid ooit heeft gekend heeft meemaken.
De keten
De meeste tijd in mijn werkleven betrof de interne productieorganisatie. Maar dat was kortzichtig van me. We zijn namelijk maar een schakel in de toeleveringsketen. Wil je echt van toegevoegde waarde zijn, dan zul je dat voor de keten moeten zijn. Het adaptieve vermogen van het bedrijf om te integreren in een keten zal in de toekomst steeds belangrijker worden.
Hartelijke groet,
Dit blog is onderdeel van de zesdelige blogserie speciaal voor directie en inkopers werkzaam in de machine-industrie en apparatenbouw. Lees ze allemaal en ontdek hoe je met je toeleverancier geld verdienen kunt. Een keer sparren? Neem dan gerust contact op.